yanlış yapmamak

Bugüne kadar birçok kez “yanlış yapmamak” konusunda eğitildik hem içeriden hem de dışarıdan.
Peki ya bize yapılan yanlışlar karşısında ne yapacağımız konusunda?

Benim öğrendiğim çoğu zaman sessiz kalmak ve uyum sağlamak oldu.
Özellikle ilişkiler söz konusuysa. Sadece romantik ilişkiler değil, tüm ilişkilerim için geçerliydi bu.

Ta ki bedenimde bir takım kitlelerle, zona hastalığıyla, bağırsak problemleriyle karşılaşana ve duygusal olarak hayattan zevk almamaya başlayana kadar…

İnsanların istedikleri gibi davranmaları ve sonrasında senin gösterdiğin uzaklaşmaya saygı duymamaları,
konuşup çözüm üretmeye yanaşmamaları,
hakikati arayıp birlikte büyümek yerine, sadece kendilerini haklı gördükleri yerden ilişkiyi sömürerek devam ettirmeleri…

Bu gibi durumlarda çözüm üretilmemesi ve uzaklaşmana izin verilmemesi, maruz kalan kişi için ne anlama geliyor hiç düşündünüz mü?

Yaratıcı’nın sözlerinin bile saptırıldığı, hakikatin gizlendiği ve aklımızla oynanarak kendimizi sürekli bastırdığımız bir dünyada,
çoğu zaman başkalarının huzuru için kendi varlığımızı yok sayıyoruz.

Eğer imkânınız varsa, arkanızda size inanan ve güvenen bir destek varsa ruhen hayatta kalmanız mümkün olabiliyor…
Peki ya yoksa?

“Zulüm, zahiren karanlık görünse de, hakikatin doğuşuna bir vasıtadır.”

Bugün bu söze rastladım.

Ve fark ettim ki, kendi üzerimden anlattığım bu hikâye aslında insanlığın şu an yaşadığı duruma bir örnek gibi….

Yani belaların inayetimiz (armağan) olduğunu ve belki acı çektikçe hakikati aradığımızı anlatan bir söz.

Karanlık bir dünyada hepimiz bir ışık arıyoruz ya da gözümüzü başka bir yere çevirerek hayatta kalmaya çalışıyoruz.

1988 yapımı They Live filminde de buna benzer bir durumu çok etkileyici biçimde anlatıyor.
Bu dünya bizim evimizse,
ve biz evlatlarımızı, torunlarımızı seviyor, onlara karşı sorumluluk hissediyorsak
burada bir ışık yakmak, ışık olmak hepimizin sorumluluğu gibi…

Fark edebilmek ümidiyle…Gürcan Giray